بی بی سی، رستم قابل : در افغانستان، زنان اجازه ندارند در ملاء عام برقصند، اما به جای آن، پسران نوجوان در حالی که لباس زنانه به تن دارند، برای مردان می رقصند و عمدتا مورد بدرفتاری جنسی قرار می گیرند.
ساعت بعد از نیمه شب را نشان می دهد و من در یک مراسم عروسی در یکی از محلات دورافتاده در شمال افغانستان هستم.
در این مراسم، هیچ نشانی از عروس یا داماد نیست، هیچ زنی هم در اطرافم دیده نمی شود، همه جا مردان هستند، برخی از آنها مسلح اند و شماری دیگر مواد مخدر استفاده می کنند.
تقریبا توجه همه افراد حاضر در این مراسم، به یک پسربچه پانزده ساله است. او در حالی که یک پیراهن دراز و روشن به تن دارد و چهره خود را با یک دستمال سرخ رنگ پوشانده است، برای حاضرین می رقصد.
او پستانهای مصنوعی را زیر لباسهای خود جا داده و زنگ رقص را در بند پاهای خود بسته است. برخی از حاضرین، به او پول پیشنهاد می کنند و او پول را با دندانهای خود از دست آنها می گیرد.
این عمل که در افغانستان به آن "بچه بازی" می گویند، از سنتهای دیرینه است.
اما تکان دهنده ترین بخش آن وقتی فرا می رسد که مراسم عروسی یا هر گردهمایی دیگری که در آن این پسران می رقصند، به پایان می رسد. این پسربچه ها عمدتا به اتاقهای هتلها برده شده و مورد بدرفتاری جنسی قرار می گیرند.
مردانی که این عمل را انجام می دهند، عمدتا افراد پولدار و پرقدرت هستند. برخی از این مردان، چندین "بچه" نگه می دارند و از آنها برای نشان دادن ثروت خود استفاده می کنند. این پسربچه ها که تا دوازده سال نیز سن دارند، یا یتیم هستند و یا مربوط به خانواده های بسیار فقیر.
'انتخاب دیگری نداشتم'
من چندین ماه بدنبال یافتن یکی از این "بچه ها" بودم تا از تجارب و زندگی خود برایم بگوید.
سرانجام فرید (نام مستعار) را یافتم که پانزده سال دارد. پدر او در اثر انفجار یک مین کنار جاده کشته شده است. او به عنوان بزرگترین پسر خانواده، مسئولیت مواظبت از مادر و دو برادر جوانتر خود را برعهده دارد. مادر او نیز برای بدست آوردن پول، گدایی می کند.
فرید می گوید: "من زمانی که ده سال داشتم و پدرم مرد، به رقصیدن در مراسم عروسی شروع کردم."
او می گوید: "ما گرسنه بودیم و من انتخاب دیگری نداشتم. بعضی اوقات ما گرسنه می خوابیم. وقتی در عروسی ها می رقصم، حدود دو دلار پول پیدا می کنم."
من از او پرسیدم که وقتی او را به اتاقهای هتل ها می برند، چه اتفاق می افتد. او سرش را به زیر انداخت و برای مدت طولانی ساکت شد.
او می گوید، برای یک شب، به او معادل دو دلار پول می دهند و گاهی اتفاق می افتد که او را مورد تجاوز گروهی قرار می دهند.
از او پرسیدم که چرا برای کمک گرفتن به پلیس مراجعه نمی کند. گفت: "آنها مردان پولدار و قدرتمند هستند. پلیس هیچ کاری نمی تواند علیه آنها بکند."
مادر فرید حدود سی سال دارد اما موهایش سفید شده و چین و چروک در صورتش دیده می شود. او حداقل پنجاه ساله به نظر می رسد. او به من گفت که برای نان شب تنها نیم کیلو برنج و چند تا پیاز باقی مانده است و روغن تمام شده است.
او می داند پسرش که در عروسی ها می رقصد، اما او بیشتر نگران این است که فردا فرزندان خود را چگونه سیر کند. این مسئله که فرید - پسرش - در معرض بدرفتاری جنسی قرار دارد، اصلا در ذهنش نیست.
انکار مقامات
تا حالا تلاشهای اندکی از سوی مقامات افغان صورت گرفته است تا از "بچه بازی" جلوگیری کنند.
محمد ابراهیم، معاون پلیس ولایت جوزجان، تکذیب می کند که "بچه بازی" هنوز ادامه دارد.
او می گوید: "ما در چهار یا پنج سال اخیر، هیچ مورد بچه بازی نداشته ایم. این سنت دیگر اینجا وجود ندارد."
او می گوید: "اگر ما کسی را پیدا کنیم که این سنت را ادامه می دهد، مجازات خواهد شد."
اما آنگونه که عبدالخبیر اوچقون، یکی از نمایندگان شمال افغانستان در پارلمان می گوید، نه تنها "بچه بازی" از بین نرفته، که در حال گسترش نیز هست.
او می گوید: "متاسفانه این پدیده تقریبا در هر منطقه افغانستان در حال گسترش است. من از مقامات محلی خواستم که علیه این پدیده اقدام کنند، اما آنها نمی توانند کاری بکنند."
او می افزاید: "مقامات حتی از پذیرفتن اینکه این پدیده هنوز وجود دارد، می شرمند."
افغانستان کشوری است که به ارزشهای اسلامی در آن ارج گذاشته می شود. از این رو، از یکی از ملاهای ارشد در زیارتگاه حضرت علی در مزار شریف، نظرش را در مورد "بچه بازی" پرسیدم.
او می گوید: "بچه بازی هرگز در اسلام قابل پذیرش نیست. در حقیقت، این بدرفتاری با کودکان است. این پدیده وجود دارد، چون دستگاه عدلی و قضایی ما بدرستی کار نمی کند."
او می گوید: "این کشور برای چندین سال در نبود قانون بسر برده است و نهادهای مسئول و مردم نمی توانند از کودکان حفاظت کنند."
در حال گسترش؟
پسربچه های رقاص زمانی که در سنین بسیار پایین قرار دارند، از سوی مردان پولدار شناسایی شده و عمدتا از میان خانواده های فقیر و آسیب پذیر، گرفته می شود، به آنها پول و غذا داده می شود.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، یکی از انگشت شمار نهادهایی است که تلاش کرده علیه این پدیده اقدام کند.
موسی محمودی، از مسئولین این کمیسیون می گوید که در حالی که "بچه بازی" در بسیاری از بخشهای افغانستان معمول است، اما هیچ بررسی در مورد اینکه به چه تعداد از کودکان در این زمینه مورد بدرفتاری قرار دارند، انجام نشده است.
او مرا به خیابان نزدیک دفتر کارش برد تا نشان بدهد که حفاظت از کودکان در افغانستان تا چه اندازه دشوار است.
خیابانهای افغانستان پر از کودکان کارگر است. آنها کفش واکس می زنند، گدایی می کنند و دست به هر کاری می زنند که بتوانند از آن پول به دست آورند.
'همین و بس'
با هر شهروند افغانی که در مورد "بچه بازی" صحبت کردم، از آن آگاهی داشت. بسیاری از آنها تلاش کردند به من توضیح دهند که این سنت تنها در محلات دورافتاده انجام می شود.
اما من یکبار به یک مراسمی در بخش کهنه شهر کابل که فاصله کمی از ساختمانهای دولتی پایتخت دارد، سر زدم و در اینجا، با مراد (نام مستعار) آشنا شدم .
مراد مرد چهل ساله ای است که از نگه داشتن سه "پسر بچه" افتخار می کند.
او می گوید: "جوانترین بچه من پانزده ساله و بزرگترین آن هجده ساله است. یافتن آنها کار آسانی نبود، اما اگر واقعا دنبالشان بگردی، پیدا می کنی."
مراد از وظیفه ای که دارد راضی است و می گوید که به این بچه ها پول کافی می دهد.
او می گوید: "ما یک حلقه دوستان نزدیک هستیم که همه 'بچه' داریم. بعضی اوقات دور هم جمع شده و به آنها لباس زنانه می پوشانیم و آنها با زنگ پا، برای ما تا دو - سه ساعت می رقصند. همین و بس."
مراد می گوید که او هرگز با "بچه هایش" هم بستر نشده است، اما می پذیرد که گاهی آنها را در آغوش می گیرد و می بوسد.
من به او گفتم که بسیاری از مردم فکر می کنند، این کار بدی است.
به من گفت: "بعضی مردم سگ جنگی را دوست دارند، بعضی مرغ جنگی را. هر کسی یک شوقی دارد، علاقه من هم بچه بازی است."
زمانی که از این مراسم در حوالی ساعت دو نیمه شب بیرون می شدم، یک پسربچه نوجوان هنوز می رقصید و به مردان حاضر در مجلس، مواد مخدر می داد.
مراد مرد بسیار ثروتمند و یا با قدرت نیست، اما با این هم او سه "بچه" دارد. افراد زیادی در افغانستان هستند که از این پدیده حمایت می کنند، کسانی که پول و زور کافی دارند.
دولت افغانستان توانایی مبارزه با این پدیده را ندارد و بعضی ها هم ادعا می کنند که تمایلی برای مبارزه با آن ندارد.
دستگاه قضایی افغانستان ناتوان است و فقر در میان مردم گسترده. همزمان با این، هزاران کودک برای یافتن نان، در خیابانهای افغانستان سرگردان هستند.
پس از این رو، "بچه بازی" ادامه خواهد یافت.
READ MORE...
