READ MORE...
10 July 2010
افغانستان؛ تروریستهای اسلامی کودک 7 ساله را بدار آویختند
تایمز لندن 11 ژوئن: طالبان برای تنبیه خانواده ای در جنوب افغانستان پسر 7 ساله آنها را به دار آویخت. مقامات افغان می گویند که این کودک 7 ساله به جاسوسی برای آمریکا و نیروهای ناتو متهم شده بود و طالبان او را از یک درخت بدار آویختند.
READ MORE...
ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس ايران
چندی پيش علی اصغر يزدانی معاون پرورشی و تربيت بدنی وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با ايلنا با اشاره به ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس ايران گفت: "کاری به حلال و حرام نداريم، لزومی برای آموزش موسيقی وجود ندارد."
اين در حالی است که پيش از آن علی باقرزاده رئيس سازمان مدارس غير دولتی و توسعه مشارکت های مردمی گفته بود: "اعطای مجوز تاسيس و راه اندازی رشته موسيقی در قالب فوق برنامه در مدارس غير دولتی و در تمام مقاطع تحصيلی ممنوع است."
ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس، واگذاری تعدادی از مدارس به حوزه های علميه، تشکيل پايگاه های بسيج دانش آموزی در مدارس ابتدايی و راهنمايي، اعزام ۴ هزار مدرس تربيت سياسی و هزار روحانی به مدارس و طرح تفکيک جنسيتی کتابهای درسی همگی از جمله خبرهای سال تحصيلی گذشته هستند که کارشناسان آن را تلاش دولت برای اسلامی تر کردن مدارس در ايران می دانند.
.
پژمان اکبر زاده پيانيست و کارشناس موسيقی معتقد است مقامات دولتی در ايران هر چند وقت يکبار چنين بيانيه ها و يا دستوراتی را صادر می کنند اما اين اظهار نظرها را مردم خيلی جدی نمی گيرند.
او گفت: "در واقع مردم در طول اين سالها، ياد گرفته اند که دست کم در چهارديواری خانه هايشان به چيزهايی که دوست دارند بپردازند. اين خبرها برای کسانی که در خارج از ايران مسايل را دنبال می کنند خيلی مهم به نظر می آيد چون در محيط نيستند و نمی بينند مردم در داخل چطور به اين مسايل واکنش نشان می دهند."
آقای اکبر زاده افزود: "همان طور که در دهه اول پس از انقلاب، فضای موسيقي، چه از بابت آموزش و چه از بابت ارائه، خيلی محدودتر از الان بود. حتا در خيلی از شهرستان ها تا سالهای ۱۳۶۸-۶۹ اداره اماکن اجازه نمی داد يک کيبورد يا ارگ پشت ويترين فروشگاه‌ها باشد. ولی نتيجه اين شد که در خيلی از خانواده‌ها يک نفر کيبورد، سنتور يا تمبک می زد."
او گفت: "اين علاقه هنوز هم هست. ولی آن زمان به خاطر محدوديت خيلی شديدتر و همچنين نبود اينترنت و ماهواره، مردم هم به شدت نياز به موسيقی را در زندگيشان حس می کردند و موجی به وجود آمد که بيشتر پدر و مادرها بچه‌هايشان را به کلاس موسيقی فرستادند. به نظر من مردم کار خودشان را می کنند و کاری به مواضع دولتی ندارند."
سعيد پيوندی استاد جامعه شناسی آموزش و پرورش دانشگاه پاريس هم نگاه مسئولان به آموزش موسيقی را از لحاظ تربيتی و علمی نگاهی غلط دانست.
او گفت: "موسيقی را نوعی تفريح و يک مساله حاشيه ای می دانند در حاليکه آموزش موسيقی می تواند نقش بسيار مهمی در شکوفايی استعدادهای فردی بازی کند. به همين دليل هم در مدارس اروپايی و خيلی از کشورهای ديگر دنيا آموزش موسيقی جزو آموزش های اصلی است و روی آن خيلی تاکيد می کنند."
آقای پيوندی افزود: "اگر به تاريخ آموزش در اروپا و حتی در ايران توجه کنيد موسيقی يکی از آموزش های هفت گانه اصلی مدارس قرون وسطی بوده است. بسياری از دانشمندان بزرگ ايران از جمله فارابی و مولوی هم موسيقی می دانستند."
در حاليکه علی باقرزاده، رئيس سازمان مدارس غير دولتی از ممنوعيت صدور مجوز برای تاسيس رشته موسيقی در مدارس سخن می گويد در اکثر مدارس ايران گروه های موسيقی وجود دارد که به نام گروه سرود برای برگزاری جشن های دولتی و يا اعياد مذهبی فعاليت می کنند.
از سوی ديگر بنا بر آنچه تا کنون در پاسخ به استفتائات شرعی اعلام شده، آيت الله علی خامنه ای رهبر ايران، ساختن و خريد و فروش ساز يا ياد دادن و ياد گرفتن نوازندگی را به شرطی که با هدف اجرای سرودهای ملی و انقلابی يا "هر امر حلال و مفيد" ديگری انجام شود، مجاز می داند. اما در مورد تأسيس هنرستان ها و "ترويج موسيقی" می نويسد: "آموزش موسيقی و ترويج آن برای نوجوانان، با اهداف نظام جمهوری اسلامی سازگار نيست".
سعيد پيوندی در اين باره گفت: "با شرايط موجود، نظام آموزشی ايران دچار سردرگمی می شود چرا که بايد موسيقی وجود داشته باشد که افراد بتوانند سرود بخوانند. حتی در اشکالی که برای آنها قابل قبول است. يعنی شکل جمعی با آوازهای انقلابی و مذهبی."
او افزود: "منتهی مسئولان بيشتر از جنبه مذهبی و تاثيری که می تواند بر فرهنگ جوانان داشته باشد و به زعم آنها جوانان را به سمت يک نوع فرهنگ غير اسلامی سوق دهد به موسيقی نگاه می کنند و از همين زاويه هم با آن برخورد می کنند. همين مساله باعث می شود ما در آينده شاهد غير رسمی تر شدن آموزش موسيقی در ايران باشيم."
آقای اکبر زاده از مواضع تاريخی دولت ايران نسبت به موسيقی گفت و در اين ميان به سخنان محمود احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ اشاره کرد که از صدا و سيمای جمهوری اسلامی خواسته بود تا پخش موسيقی غربی را متوقف کند.
او گفت: "اين اولين بار نيست که مقامات جمهوری اسلامی نسبت به تدريس موسيقی چنين بيانيه‌هايی را صادر مي‌کنند. اواسط دهه هفتاد هم صحبت هايی خيلی جدی مطرح شد درباره محدود کردن فعاليت آموزشگاه های موسيقی در ايران. ولی آن هم عملی نشد."
پژمان اکبرزاده گفت: "من فکر می کنم بحث‌هايی که هر چند وقت يکبار در زمينه آموزش و ارائه موسيقی در ايران مطرح می شود به نوعی يادآوری کردن مواضع تاريخی جمهوری اسلامی در برابر موسيقی است. فراموش نکنيم که سی سال پس از انقلاب اسلامی در ايران، هنوز نشان دادن ساز از تلويزيون ممکن نيست. حرکتی که در دنيای امروز فقط می توانيم بگوييم شگفت انگيز است."
او افزود: "از بابت فعاليت های آموزشی هم، پس از انقلاب، مدتی فعاليت هنرستان های موسيقی در تهران متوقف شد و بعد هم با نام بی مسمای هنرستان‌های "سرود و آهنگ‌های انقلابی" به شکل کم رمقی ادامه پيدا کرد. دانشکده موسيقی هم حدود دوازده سال پس از انقلاب بازگشايی شد؛ آن هم با برنامه ريزی آموزشی که اعتراض خيلی از موسيقيدانان را به همراه داشت."
سخنان مقامات دولتی درماه های گذشته از جمله تاکيد بر ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس حکايت از آن دارد که دولت، سياست اسلامی تر شدن مدارس در ايران را دنبال می کند. سخنانی که به نگرانی مختصصان آموزشی درباره آينده نظام تحصيلی دانش آموزان دامن زده است.
READ MORE...
اين در حالی است که پيش از آن علی باقرزاده رئيس سازمان مدارس غير دولتی و توسعه مشارکت های مردمی گفته بود: "اعطای مجوز تاسيس و راه اندازی رشته موسيقی در قالب فوق برنامه در مدارس غير دولتی و در تمام مقاطع تحصيلی ممنوع است."
ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس، واگذاری تعدادی از مدارس به حوزه های علميه، تشکيل پايگاه های بسيج دانش آموزی در مدارس ابتدايی و راهنمايي، اعزام ۴ هزار مدرس تربيت سياسی و هزار روحانی به مدارس و طرح تفکيک جنسيتی کتابهای درسی همگی از جمله خبرهای سال تحصيلی گذشته هستند که کارشناسان آن را تلاش دولت برای اسلامی تر کردن مدارس در ايران می دانند.
.
پژمان اکبر زاده پيانيست و کارشناس موسيقی معتقد است مقامات دولتی در ايران هر چند وقت يکبار چنين بيانيه ها و يا دستوراتی را صادر می کنند اما اين اظهار نظرها را مردم خيلی جدی نمی گيرند.
او گفت: "در واقع مردم در طول اين سالها، ياد گرفته اند که دست کم در چهارديواری خانه هايشان به چيزهايی که دوست دارند بپردازند. اين خبرها برای کسانی که در خارج از ايران مسايل را دنبال می کنند خيلی مهم به نظر می آيد چون در محيط نيستند و نمی بينند مردم در داخل چطور به اين مسايل واکنش نشان می دهند."
آقای اکبر زاده افزود: "همان طور که در دهه اول پس از انقلاب، فضای موسيقي، چه از بابت آموزش و چه از بابت ارائه، خيلی محدودتر از الان بود. حتا در خيلی از شهرستان ها تا سالهای ۱۳۶۸-۶۹ اداره اماکن اجازه نمی داد يک کيبورد يا ارگ پشت ويترين فروشگاه‌ها باشد. ولی نتيجه اين شد که در خيلی از خانواده‌ها يک نفر کيبورد، سنتور يا تمبک می زد."
او گفت: "اين علاقه هنوز هم هست. ولی آن زمان به خاطر محدوديت خيلی شديدتر و همچنين نبود اينترنت و ماهواره، مردم هم به شدت نياز به موسيقی را در زندگيشان حس می کردند و موجی به وجود آمد که بيشتر پدر و مادرها بچه‌هايشان را به کلاس موسيقی فرستادند. به نظر من مردم کار خودشان را می کنند و کاری به مواضع دولتی ندارند."
سعيد پيوندی استاد جامعه شناسی آموزش و پرورش دانشگاه پاريس هم نگاه مسئولان به آموزش موسيقی را از لحاظ تربيتی و علمی نگاهی غلط دانست.
او گفت: "موسيقی را نوعی تفريح و يک مساله حاشيه ای می دانند در حاليکه آموزش موسيقی می تواند نقش بسيار مهمی در شکوفايی استعدادهای فردی بازی کند. به همين دليل هم در مدارس اروپايی و خيلی از کشورهای ديگر دنيا آموزش موسيقی جزو آموزش های اصلی است و روی آن خيلی تاکيد می کنند."
آقای پيوندی افزود: "اگر به تاريخ آموزش در اروپا و حتی در ايران توجه کنيد موسيقی يکی از آموزش های هفت گانه اصلی مدارس قرون وسطی بوده است. بسياری از دانشمندان بزرگ ايران از جمله فارابی و مولوی هم موسيقی می دانستند."
در حاليکه علی باقرزاده، رئيس سازمان مدارس غير دولتی از ممنوعيت صدور مجوز برای تاسيس رشته موسيقی در مدارس سخن می گويد در اکثر مدارس ايران گروه های موسيقی وجود دارد که به نام گروه سرود برای برگزاری جشن های دولتی و يا اعياد مذهبی فعاليت می کنند.
از سوی ديگر بنا بر آنچه تا کنون در پاسخ به استفتائات شرعی اعلام شده، آيت الله علی خامنه ای رهبر ايران، ساختن و خريد و فروش ساز يا ياد دادن و ياد گرفتن نوازندگی را به شرطی که با هدف اجرای سرودهای ملی و انقلابی يا "هر امر حلال و مفيد" ديگری انجام شود، مجاز می داند. اما در مورد تأسيس هنرستان ها و "ترويج موسيقی" می نويسد: "آموزش موسيقی و ترويج آن برای نوجوانان، با اهداف نظام جمهوری اسلامی سازگار نيست".
سعيد پيوندی در اين باره گفت: "با شرايط موجود، نظام آموزشی ايران دچار سردرگمی می شود چرا که بايد موسيقی وجود داشته باشد که افراد بتوانند سرود بخوانند. حتی در اشکالی که برای آنها قابل قبول است. يعنی شکل جمعی با آوازهای انقلابی و مذهبی."
او افزود: "منتهی مسئولان بيشتر از جنبه مذهبی و تاثيری که می تواند بر فرهنگ جوانان داشته باشد و به زعم آنها جوانان را به سمت يک نوع فرهنگ غير اسلامی سوق دهد به موسيقی نگاه می کنند و از همين زاويه هم با آن برخورد می کنند. همين مساله باعث می شود ما در آينده شاهد غير رسمی تر شدن آموزش موسيقی در ايران باشيم."
آقای اکبر زاده از مواضع تاريخی دولت ايران نسبت به موسيقی گفت و در اين ميان به سخنان محمود احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ اشاره کرد که از صدا و سيمای جمهوری اسلامی خواسته بود تا پخش موسيقی غربی را متوقف کند.
او گفت: "اين اولين بار نيست که مقامات جمهوری اسلامی نسبت به تدريس موسيقی چنين بيانيه‌هايی را صادر مي‌کنند. اواسط دهه هفتاد هم صحبت هايی خيلی جدی مطرح شد درباره محدود کردن فعاليت آموزشگاه های موسيقی در ايران. ولی آن هم عملی نشد."
پژمان اکبرزاده گفت: "من فکر می کنم بحث‌هايی که هر چند وقت يکبار در زمينه آموزش و ارائه موسيقی در ايران مطرح می شود به نوعی يادآوری کردن مواضع تاريخی جمهوری اسلامی در برابر موسيقی است. فراموش نکنيم که سی سال پس از انقلاب اسلامی در ايران، هنوز نشان دادن ساز از تلويزيون ممکن نيست. حرکتی که در دنيای امروز فقط می توانيم بگوييم شگفت انگيز است."
او افزود: "از بابت فعاليت های آموزشی هم، پس از انقلاب، مدتی فعاليت هنرستان های موسيقی در تهران متوقف شد و بعد هم با نام بی مسمای هنرستان‌های "سرود و آهنگ‌های انقلابی" به شکل کم رمقی ادامه پيدا کرد. دانشکده موسيقی هم حدود دوازده سال پس از انقلاب بازگشايی شد؛ آن هم با برنامه ريزی آموزشی که اعتراض خيلی از موسيقيدانان را به همراه داشت."
سخنان مقامات دولتی درماه های گذشته از جمله تاکيد بر ممنوعيت آموزش موسيقی در مدارس حکايت از آن دارد که دولت، سياست اسلامی تر شدن مدارس در ايران را دنبال می کند. سخنانی که به نگرانی مختصصان آموزشی درباره آينده نظام تحصيلی دانش آموزان دامن زده است.
READ MORE...
خطر اعدام برای يک نوجوان بلوچ
خبرگزاری هرانا - يک نوجوان بلوچ که هفت ماه قبل توسط نيروهای امنينی ربوده شد، در خطر اعدام قرار دارد.
بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، محمد صابر ملك ريسى فرزند مولوى داد رحمان سربازي، 15 ساله و اهل شهرستان سرباز، به اتهام همکاری با يک گروه معاند نظام بازداشت شده است.
ماموران امنيتی محمد صابر ملک را تحت فشار قرار داده اند تا به ارتباط با يک گروه معاند نظام به نام جندالله اعتراف نمايد، آن ها هم چنين در تماس با خانواده وی از ايشان خواسته اند در صورت عدم معرفی برادر بزرگ وی که در گروه جندالله عضويت دارد وی را اعدام خواهند کرد.
شايان ذکر است، مسئولان قضايی علی رغم گذشت هفت ماه از بازداشت اين زنداني، تاکنون هيچ حکمی ائم از قرار بازداشت موقت يا حکم دادگاه، برای وی صادر نکرده اند.
Subscribe to:
Posts (Atom)
